Parade – Léonide Massine  
Chcąc nadać równe znaczenie tańcowi, muzyce i dekoracji, Sergiej Diagilew, dyrektor Baletów Rosyjskich, zaangażował do produkcji swoich spektakli choreografów, muzyków i malarzy awangardy. Tak też było w przypadku Parade z 1917 roku. Do zespołu Diagilewa, poza Jeanem Cocteau, Erikiem Satie, i Léonidem Massine'em , dołączył Pablo Picasso. Działo się to w samym środku I wojny światowej. Frywolność i nonkonformizm Parade wywołały skandal. Charakterystyczne dla Parade jest odrzucenie naturalizmu i psychologii, przy jednoczesnym wprowadzeniu odniesień do popularnych form rozrywki, jak cyrk czy kabaret.  

Le saut de l’ange – Dominique Bagouet  
Praca Le Saut de l'ange autorstwa Dominique’a Bagoueta powstała w 1987 roku w Cour Jacques Coeur w Montpellier. Christian Boltanski, który był odpowiedzialny nie tylko za projekt scenografii i kostiumów, ale także za ogólną „koncepcję” spektaklu, podzielił scenę na dwie części – jedna była zupełnie pusta, a wykonawcy tańczyli bezpośrednio na podłodze; na drugiej ustawiono czerwono-żółty podest, przywodzący na myśl cyrk i tworzący swego rodzaju mały teatr w teatrze. Spektakl grany był wieczorem – gdy tylko zapadł zmrok, zapalano żarówki kojarzące się z jarmarkiem lub dekoracjami bożonarodzeniowymi. Na pozór naiwna scenografia Boltanskiego i jego podejrzliwość względem tradycji baletowej pomogły Dominique'owi Bagouetowi „rozluźnić” choreografię, uczynić taniec bardziej spontanicznym.  
 
Soapéra - Mathilde Monnier  
Od wielu lat Mathilde Monnier z przyjemnością współpracuje z muzykami, pisarzami, artystami wizualnymi i innymi choreografami. W 2010 roku stworzyła spektakl Soapera wspólnie z malarzem Dominikiem Figarellą. Otoczeni pianą tancerze konfrontują się z gęstą, mokrą materią; powodują, że się unosi, przemieszcza, rozstępuje, odsłaniając od czasu do czasu samych artystów. Tancerze poruszają się powoli – piana długo zachowuje swoje właściwości i pozostaje nieprzenikniona.  

Carmen/Shakespeare - Olga Mesa i Francisco Ruiz de Infante  
Carmen/Shakespeare to projekt w kilku aktach, którego autorami są Olga Mesa i Francisco Ruiz de Infante. W 2013 roku, na potrzeby aktu pierwszego, zatytułowanego The Fog (Mgła), stworzyli projekt audiowizualny, miksując nagrania wideo oraz dźwięki zarejestrowane na taśmie i tworzone w czasie rzeczywistym. Carmen/Shakespeare to spektakl o uwodzeniu i pożądaniu, napięciach i wewnętrznych rozgrywkach prowadzonych w związku między dwojgiem ludzi. Scena staje się „polem bitwy” [12], metaforą chaosu miłości, gdzie dwoje bohaterów, będących jednocześnie reżyserami i wykonawcami, raz współpracując, a innym razem rywalizując ze sobą.  

Pièces distinguées - La Ribot  
Od 1991 roku La Ribot celowo lokowała swoje prace na pograniczu tańca, sztuk performatywnych i wizualnych. Chcąc zmienić swoją relację z widzem, uwolnić się z form narzucanych przez instytucje i inaczej pracować z ciałem w przestrzeni, La Ribot zazwyczaj prezentuje swoje Piezas distinguidas (Spektakle wybitne) w muzeach i galeriach. Sprzedaje je także kolekcjonerom dzieł sztuki.  Przedstawiając absurdalne rytuały, Piezas distinguidas oscylują między komedią a tragedią – ciało jest często brutalizowane, traktowane jak rzecz, przedmiot pożądania, mierzone, źle traktowane. Stojąc lub siedząc na ziemi obok tancerza, widzowie wchodzą w niekomfortową rolę mimowolnych podglądaczy przemocy.  

100% polyester, objet dansant n°( à définir) – Christian Rizzo  
W 100% polyester, objet dansant n° (à définir), pierwszej pracy Christiana Rizzo i l’association fragile, nie występowali tancerze, a źródłem ruchu były wentylatory produkujące powietrze, które owiewało ubrania. Był to spektakl lub instalacja poświęcona nieobecności, powracającemu tematowi w twórczości Rizzo. Kolejne choreografie tworzył już na ciała tancerzy, przywiązując największa uwagę do przestrzeni, która kształtowana jest przez ich gesty i która ich dzieli.   

  BABLET, Denis. Les Révolutions scéniques du XXe siècle. Paris : Société internationale d'art, 1975.  395 p.  
  BANES, Sally. Terspichore en baskets, post-modern dance. Paris-Pantin : Chiron -  CND (coéd.), 2002. 310 p.  
  BOISSEAU, Rosita GATTINONI, Christian. Danse et art contemporain. Paris : Nouvelles éditions Scala, 2011. 127 p. (Sentiers d’art).  
  CUNNINGHAM, Merce. Le danseur et la danse : entretiens avec Jacqueline Lesschaeve. Paris : Belfond, 1980. 250 p. (Entretiens).    
  FRIMAT, François. Qu'est-ce que la danse contemporaine (Politique de l'hybride). Paris : Presses Universitaires de France, 2010. 141 p. (Intervention philosophique).  
  GINOT, Isabelle. Dominique Bagouet, un labyrinthe dansé. Pantin : Centre national de la danse, 1999. 303 p. (Recherches – CND).  
  HUESCA, Roland. Danse, art et modernité : au mépris des usages. Paris : Presses Universitaires de France, 2012. 263 p. (Lignes d’art).    
  KUYPERS, Patricia. « Réinventer l'espace. Un entretien avec Lucinda Childs », in Nouvelles de danse. Danse et architecture, n°42-43. Bruxelles : Contredanse, 2000. p. 117-134    
 MACEL, Christine, LAVIGNE, Emma. Danser sa vie : art et danse de 1900 à nos jours. Catalogue d’exposition (Paris, Centre Pompidou, Musée national d'art moderne, 23 novembre 2011 -2 avril 2012). Paris : Centre Pompidou, 2011. 320 p.   
  MICHAUD, Éric. Théâtre au Bauhaus : 1919-1929. Lausanne : L'Age d'Homme, 1978.  201 p. (Théâtre années vingt. Série Etudes)  
  MONNIER, Mathilde, OLISLAEGER, François. Mathilde : danser après tout.  Paris-Pantin : Denoël Graphic - Centre national de la danse (coéd.), 2013. 2 volumes, 175 p. (Denoël graphic). 120 p.  
  PERRIN, Julie. Figures de l'attention – Cinq essais sur la spatialité en danse : Xavier Le Roy, Yvonne Rainer, Olga Mesa, Boris Charmatz et Merce Cunningham. Dijon : Les presses du réel, 2013. 323 p. (Nouvelles scènes).  
  RIZZO, Christian. Quelque chose suit son cours... : une année d'entretiens avec Marie-Thérèse Champesme. Pantin : Centre national de la danse, 2010. 172 p. (Parcours d’artistes).  
  RONDEAU, Corinne. Lucinda Childs. Temps/Danse. Pantin : Centre national de la danse, 2013. 157 p. (Parcours d’artistes).  
  ROUSIER, Claire. La Ribot. Pantin : Centre national de la danse, 2004. (Parcours d’artistes).  
  ROUSIER, Claire (dir.). Oskar Schlemmer : l'Homme et la figure d'art. Pantin : Centre national de la danse, 2002. 173 p. (Recherches – CND).    
  DVD  
  ABEILLE, Anne (dir.), RODES, Christine. Dominique Bagouet [DVD]. Paris : La Maison d'à côté, 2010. 2 DVD + 1 livret (132 p.).  
 BENSARD, Patrick. Lucinda Childs [DVD]. Paris : CNC [distrib.], [DL 2010],  52 mn.  (Images de la culture. Danse).
  La Ribot. Treintaycuatropiècesdistinguées&onestriptease [DVD]. Madrid : La Casa Encendida de la obra social de caja, 2007, 149 min.    
  PETER, Luc. La Ribot distinguida : Images de la culture : Danses [DVD]. Paris : CNC, 2004, 63 mn. (Images de la culture).  
  Strony internetowe  
  Lucinda Childs Dance [en ligne]. Disponible sur : : http://www.lucindachilds.com/    
  Les Carnets Bagouet [en ligne]. Disponible sur : : www.lescarnetsbagouet.org    
  Mathilde Monnier [en ligne]. Disponible sur : : http://www.mathildemonnier.com/    
  Cie Hors Champ/Fuera de Campo [en ligne]. Disponible sur : http://www.olgamesa.eu/  
  La Ribot (Maria Ribot) [en ligne]. Disponible sur : http://www.laribot.com/    
  L’association fragile / Christian Rizzo [en ligne]. Disponible sur : http://www.lassociationfragile.com/     

Marie-Thérèse Champesme uczy historii sztuki i tańca na Uniwersytecie w Littoral w Dunkerque. Jednocześnie współpracuje z artystami współczesnymi (kuratorami wystawy, wspieraniem projektów, tekstami i wywiadami ...), takimi jak Christian Rizzo czy Peter Downsbrough.