Społeczność Monte Verità    
 Na początku XX wieku artyści i myśliciele różnych poglądów łączą siły w poszukiwaniu nowych ścieżek twórczych i modeli życia, opozycyjnych w stosunku do systemu wartości i konwencji panujących w społeczeństwie burżuazyjnym.   Na jednym ze wzgórz w paśmie gór oddzielających Szwajcarię od Włoch powstaje osada, gdzie spotkają się psychoanalityk Carl Gustav Jung, malarz Paul Klee, pisarze Hermann Hesse i James Joyce, tancerze Rudolf Laban, Mary Wigman, Isadora Duncan i Suzanne Perrottet. Społeczność ta składa się ze zwolenników naturyzmu, spirytualizmu, wegetarianizmu i różnego rodzaju idei utopijnych. Dzięki rozwojowi psychoanalizy, świat poznaje takie pojęcia, jak proces indywiduacji, podświadomość i jaźń, a sztuka i poezja, teatr i taniec natychmiast je podchwytują.   Isadora Duncan odwiedziła Monte Verità jedynie kilka razy, natomiast Mary Wigman tworzyła tam Danses extatiques (Tańce ekstatyczne) i słynny Danse de la sorcière (Taniec wiedźmy). Pracuje też nad improwizacją i czerpie inspirację płynącą z – jak to określa – „siły witalnej”. 

 Dancing my cancer - Anna Halprin  
 Od początku swojej drogi artystycznej w latach 40. XX wieku, Anna Halprin stara się odnaleźć taniec, który odpowiadałby jej charakterowi, znaleźć ruchy, które najwierniej oddawałyby jej przemyślenia, odzwierciedlały osobowość. Chce powrócić do ruchu w najczystszej postaci, który został zatracony, gdy taniec stał się widowiskiem, skodyfikowanym jako teatralny produkt.   Zaczyna od codziennych ruchów, które nazywa „zadaniami” (ang. tasks) i umieszcza w scenariuszach improwizacji, które przedstawia swoim grupom warsztatowym.   Ufność w moc ciała, której doświadczyła osobiście, walcząc z rakiem macicy, doprowadza do powstania „Healing Dance”. Razem ze swoim mężem architektem Halprin buduje w Karolinie Północnej drewniany dom ze sceną z widokiem na otaczającą przyrodę. Pomiędzy wiecznie zielonymi sekwojami, rosnącymi w jej parku, zawiesza ogromną siatkę.  Taniec, który rozwinęła podczas warsztatów, spotkań i własnych przemyśleń, żyje tym miejscem i rozprzestrzenia się w poprzek kontynentu, aż po plaże Pacyfiku oraz pobliskie kaskady.     

 Roof and Fire Piece - Trisha Brown  
 W wczesnych latach 60. XX wieku, w okresie postmodernizmu, zapoczątkowany w nowojorskim Judson Dance Theater nowy nurt kwestionuje związek między sceną i przestawieniem, spektaklem.   Jedna z inicjatorek nurtu, Trisha Brown, wyprowadza taniec na ulice, do parków, na fasady i dachy nowojorskich budynków.   W pracy Roof and Fire Piece tancerze zostają rozmieszczeni na dachach różnych budynków, zaś widzowie mieli do wyboru dachy, chodniki i pobliskie okna. Trisha Brown prezentuje nowatorski taniec, ale także nadaje widzom wyjątkowy status – odbiorcy mogą oglądać przedstawienie z różnorakich punktów w przestrzeni, podobnie jak tancerze  którzy mogą używać tańca do własnej ekspresji.    

 Prélude à la mer - Thierry De Mey  
 Z nastaniem techniki wideo w latach 80. XX wieku choreografowie i twórcy filmowi zaczęli eksperymentować z przestrzenią, czasem, kątami widzenia i perspektywami, prezentując widzowi choreografie wykreowane na potrzeby obrazu filmowego, określane mianem „wideo tańca” (ang. video dance).   Thierry De Mey, kompozytor i twórca filmowy, i choreografka Anne Teresa De Keersmaeker tworzą modelowy duet z tamtych czasów. Filmują taniec De Keersmaeker w różnych, zawsze zaskakujących, przestrzeniach – zarówno miejskich, jak i naturalnych. Choreografie, jakkolwiek precyzyjnie skomponowane, ulegają oddziaływaniu naturalnego piękna czy architektury, w otoczeniu których są realizowane. Kompozycja ulega też modyfikacji pod wpływem kamery – jest ukazywana w różny sposób w zależności od kąta i właściwości ujęcia podczas zdjęć oraz techniki i rytmu montażu.    

 Inferno - Antoine Le Menestrel
 Antoine Le Menestrel – w późnych latach 80. XX wieku utalentowany wspinacz i tancerz w zespołach Roc in Lichen i Retouramont – należał do niewielkiej grupy artystycznej (m.in. Laura de Nercy, Bruno Dizien, Fabrice Guillot), która zrezygnowała nie tylko z frontalnej prezentacji tańca, ale także z jego horyzontalności. Swój taniec-wspinaczkę, czy taniec wertykalny, wykonywali na fasadach budynków, w Przełomie Verdon, z udziałem tancerzy, ale także przy użyciu dekoracji i projekcji wizualnych.   Ostatnio wspiął się na niezwykłą fasadę głównego dziedzińca Pałacu Papieskiego w Avignonie – Cour d’Honneur. Po raz pierwszy zrobił to na potrzeby Inferno Romea Castellucciego, a następnie Cour d’Honneur Jérôme’a Bela.    

 Là où commence le ciel - Julie Desprairies  
 Od około piętnastu lat Julie Desprairies skupia się w swojej pracy na „otoczeniu choreograficznym”, tworząc sztukę osadzoną w różnych przestrzeniach architektonicznych. Jej prace znajdują się zawsze pod silnym wpływem budynku, w którym są prezentowane – architektura prowokuje działania, ruchy i gesty wykonawców – zarówno profesjonalnych tancerzy, jak i amatorów, z którymi Desprairies pracuje. Projekty artystki to przedsięwzięcia długoterminowe – wymagają kilku miesięcy asymilacji, gdy kilkudziesięciu artystów stara się zrozumieć dany kontekst fizyczny, koncepcję choreografki, by ostatecznie stworzyć happening taneczny, artystyczny rytuał, swoiste święto danego miejsca.   Przedstawiany fragment spektaklu Là Commence le Ciel (Tam zaczyna się niebo) jest nawiązaniem do Roof and Fire Piece Trishy Brown. Wszyscy wykonywali sygnały-gesty, zaczerpnięte z tańca odkrytego przez Desprairies w miejskich archiwach, a stworzonego przez instruktorkę dla uczniów na święto młodzieży w Villeurbane w 1966 roku.   Za pomocą tańca Julie Desprairies eksponuje architekturę jednej z dzielnic Villeurbanne, zbudowanej w 1934 i określanej mianem „Les Gratte-ciel” (Drapacze chmur). Obecność ciał tancerzy wydobywa majestatyczność wieżowców i alei, przy której się znajdują.    

 Kilobâtie - Foofwa d’Imobilité  
 Foofwa d’Imobilité, a właściwie Frédéric Gafner, nazywa się „tancerzem, choreografem i badaczem tańca w praktyce i teorii”.   Karierę zaczynał jako tancerz klasyczny, potem zainteresował się poszukiwaniami Merce’a Cunninghama, by wreszcie, po 2000 roku, stać się performerem interdyscyplinarnym – zarówno jeśli chodzi o dobór współpracowników, jak i obszarów zainteresowań. Jest także szalonym wynalazcą, zagorzałym propagatorem tańca i jego historii; ekspertem-samoukiem od wszelkich spraw scenicznych i multimedialnych.   W spektaklu Kilometrix.dancerun.4, Foofwa d’Imobilité zrealizował koncepcję biegów tańczonych, czy też tańców na wyścigi – tzw. „tancbiegów” (ang. dance runs) – wykonywanych w miastach, w których jest przejazdem – Paryżu, Lyonie, Zurychu, Kairze, czy Bolonii. Przyjmując rolę nadwornego błazna, zaprasza mieszkańców do uczestnictwa w artystycznym „maratonie” o dystansie 5–10 km przy użyciu dowolnego środka transportu. Wydarzenie nagrywane jest na wideo przez kamerzystę poruszającego się na rolkach, a powstały film jest następnie wyświetlany publiczności jako przyczynek do dyskusji.   

 
 Trajectoire fluide - Kitsou Dubois  
 Kitsou Dubois od wielu lat blisko współpracuje eksperymentując z mikrograwitacją i nieważkością podczas lotów parabolicznych, które odbywa ze swoim zespołem tancerzy i artystów cyrkowych.   Dubois bada ciało w stanie wyciągnięcia, rozluźnienia; ciało, którego możliwości się zmieniają, doświadczające zmiany swojego ciężaru.     Ruch wykonywany w stanie nieważkości zaburza nasze postrzeganie wnętrza ciała i przestrzeni zewnętrznej, zmieniając znaczenie takich określeń, jak góra/dół, pion/poziom, ważkość/nieważkość.   W pracy Trajectoire fluide (Płynna trajektoria), Dubois zestawia projekcje filmów, na których tancerze poruszają się pod wodą, trampolinę, gumy, krzesła oraz tancerzy- cyrkowców, którzy na czas swojego występu łamią zasady nieważkości i równowagi.      

  CAUX, Jacqueline. Anna Halprin, à l'origine de la performance. Paris : Éditions du Panama ; Lyon : Musée d’Art contemporain, 2006.    
  HALPRIN, Anna. Mouvements de vie. Bruxelles : Éditions Contredanse, 2009. 345 p. 
  
  LE MOAL, Philippe (dir.). Dictionnaire de la danse. Paris : Larousse, 1999. 864 p. (Grands dictionnaires culturels).  
  SINA, Adrien. Feminine futures : Valentine de Saint-Point – Performances, Danse, Guerre, Politique et érotisme. Paris : Les Presses du Réel, 2011. Pages 340-351.  
  SUQUET, Annie. L'Eveil des modernités. Pantin : Centre National de la danse, 2012. 959 p. (Histoires). 
  Centre des Ecritures Contemporaines et Numériques. « Cahier spécial Thierry De Mey »  [en ligne], in Mouvement, n°59,  avril - juin 2011, Paris, Editions du Mouvement, 2011, 50 p. Disponible sur : http://mouvement.net/pdf/tap/CECN_Thierry_de_Mey_janv2011.pdf   
  FROMONOT, Françoise (dir.). « Jouir d’habiter pour une propriété sociale du logement » [en ligne], in Criticat / revue bisanuelle, n°4, Paris, Association Criticat, 2009, p. 98.
 Disponible sur : https://issuu.com/criticat/docs/criticat04   
  COLOMER, Henri. La Montagne de la vérité [DVD]. AMIP Production, 1996, 52 min. 
  JAVER, Carl. Monte Verità, le rêve d'une autre vie [DVD]. Vida Bomben Film AB, 2013, 1h24min.  
  Websites    
  Compagnie des Prairies [en ligne]. Disponible sur :   http://www.compagniedesprairies.com    
  Lézards bleus [en ligne]. Disponible sur : http://www.lezardsbleus.com    
  Neopost Foofwa [en ligne]. Disponible sur : http://www.foofwa.com    
  Trisha Brown Dance Company [en ligne]. Disponible sur : http://www.trishabrowncompany.org/    
  Kitsou Dubois [en ligne]. Disponible sur : http://www.kitsoudubois.com   

  Po latach studiów tanecznych w Conservatoire d'Avignon, a następnie w National Center of Contemporary Dance of Angers, Julie Charrier zmierza w kierunku produkcji filmów dokumentalnych i koncertów na żywo, głównie w tańcu współczesnym. wiele firm produkcyjnych. Jako konsultantka, a następnie redaktorka, uczestniczyła w narodzinach i rozwoju Numeridanse.tv. Jest koordynatorką ACCN i Ministerstwa Kultury, delegacji do tańca, digitalizacji francuskiego dziedzictwa choreograficznego. Jest odpowiedzialna za kierownictwo artystyczne i produkcję kolekcji 360 "Histoires d'espaces", która kwestionuje nowe możliwości, jakie wirtualna rzeczywistość oferuje na występy na żywo.